Vandaag werd ik verrast door een onverwachte e-mail van de GGZ. Ze hadden me weer geprobeerd te bellen, dit keer met een verborgen nummer. Helaas, die komen niet door bij mij. In de e-mail vroegen ze of ik vanaf aankomende dinsdag acht keer wilde deelnemen aan een psycho-educatiegroep. Na enig nadenken besloot ik ja te zeggen.

Hoewel ik nog niet begonnen ben, voel ik een mix van zenuwen en opwinding. De gedachte aan het delen van mijn ervaringen met vreemden is zowel intimiderend als hoopgevend. Ik vraag me af wat ik zal leren en hoe deze sessies me zullen helpen om mijn leven beter te begrijpen en te beheren.

Dinsdag 11 juni nadert snel, en ik merk dat ik er steeds vaker aan denk. Ik stel me voor hoe ik de ruimte binnenloop, een kring van stoelen zie en begroet word door de begeleider. Hoe zouden de anderen zijn? Zouden ze zich net zo zenuwachtig voelen als ik?

De dagen tot aan dinsdag zullen waarschijnlijk langzaam voorbij gaan, gevuld met gedachten over wat komen gaat. Toch voel ik me vastberaden om deze kans aan te grijpen. Deze psycho-educatiegroep kan de sleutel zijn tot meer begrip van mezelf en mijn geest. Ondanks mijn zenuwen ben ik vastbesloten om open en ontvankelijk te zijn voor wat er komt. Misschien ontdek ik nieuwe inzichten, leer ik nieuwe vaardigheden, en vind ik steun bij mensen die hetzelfde doormaken.

Hoewel ik nog niet begonnen ben, voelt het al als een belangrijke stap voorwaarts. De beslissing om ja te zeggen tegen deze kans is een teken van mijn bereidheid om te groeien en te leren. Wat de toekomst ook brengt, ik ben klaar om het avontuur aan te gaan.